گریه در مرگ مومنان

– نظری اجمالی درباره ی گریه

گريه يك نياز انساني است كه به هنگام مواجه شدن با مشكلات و سختي هاي زندگي به صورت طبيعي به آن روي مي آورد ، انسان در لحظات سخت و دشوار راه گريزي ندارد ، يا در وقتي كه ناگهاني خبر ازدست دادن عزيزي و يا ضرر و زيان مادي و يا معنوي را به او بدهند ، در اين حالات توازن نفساني خود را از دست مي دهد و به صورت طبيعي و ناخودآگاه عقده دروني خود را به وسيله گريه مي گشايد ، اين نياز ، اختصاص به عقيده و مذهب خاصي ندارد ; زيرا گريه نشأت گرفته از حالت هاي دروني و فطري انسان ها است . اگر گريه يك حالت فطري است كه انسان به هنگام روبرو شدن با تنگناها و مصيبت ها به آن روي مي آورد ، پس آن در واقع وسيله اي براي از بين بردن ناراحتي ها و عقده هاي دروني است . آيا گريه فايده هاي ديگري هم دارد ، يا اين كه همان بود كه ذكر شد ؟

يكم : گريه داراي فايده هاي زيادي است كه از آنها مربوط به سلامتي و برخي نفساني و برخي سياسي مي باشد ، كه به صورت خلاصه برخي از آنها ذكر مي شود :

الف) گريه روشي براي تزكيه نفس از آلودگي و گناهان مي باشد ، به

خصوص هنگامي كه انسان از عملكرد گذشته خود پشيمان و تائب است

ب) گريه موجب مي گردد كه انسان سختي ها و دردهاي محرومان و ستم ديدگان را درك نمايد ; زيرا گريه موجب بيداري وجدان دروني انسان ها مي گردد ، و انسان در اين حالت در برابر خداوند اعتراف به كوتاهي و تقصير خود مي كند .

ج) گريه قساوت قلب را كه بر اثر مهر زدن بر آن بوجود آمده است ، معالجه مي كند . خداوند مي فرمايد :

{ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُم مِّن بَعْدِ ذَلِكَ فَهِيَ كَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً}(1)

((سپس دلهاي شما بعد از اين واقعه سخت شد ; همچون سنگ يا سخت تر)) . و نيز مي فرمايد :

{أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلَا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ}(2)

((آيا وقت آن نرسيده است كه دلهاي مؤمنان در برابر ذكر خدا و آنچه از حق نازل كرده است ، خاشع گردد ؟! و مانند كساني نباشيد كه در گذشته به آنها كتاب آسماني داده شد ، سپس زماني طولاني بر آنها گذشت و قلبهايشان قساوت پيدا كرد ; و بسياري از آنها گنه كارند)) .

د) گريه داراي بعد سياسي است ; زيرا در برخي موارد بر اثر شرايط خاص حاكم بر جامعه انسان قادر به رويارويي مستقيم با ظلم و ستم نمي باشد ; زيرا انسان در اين شرايط احساس مي كند كه قادر بر انجام كاري در اين زمينه نيست ، در اين حالت بهترين روش براي مبارزه با ظلم گريه مي باشد ; زيرا گريه در اين شرايط يك نوع مبارزه است .

دوم : گفته اند ، گريه از انگيزه هاي مختلفي نشأت مي گيرد ، گاهي انسان گريه مي كند ، به هنگامي كه با خبر خوشحال كننده اي كه انتظار انجام آن را نداشت ، روبرو مي گردد ، چنان كه به هنگام ناراحتي زياد ، ترس ، روبرو شدن با كاري دشوار و عجيب ، دردهاي زياد ، رياء ، شكر و از خشيت خداوند ، گريه به وي دست مي دهد .

سوم : گريه بنابر ديدگاه شرع داراي اقسام زير است :

—————————–

1. . بقره: (2) آيه 74 .

2. . حديد: (57) ، آيه 16 .

الف : گریه از خشیت الهی

برخي از آيات و روايات ما را تشويق به آن كرده اند ، كه برخي از آنها ذكر مي شود .

1ـ خداوند مي فرمايد:

{إِنَّ الَّذِينَ أُوتُواْ الْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَي عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ سُجَّدًا * وَيَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِن كَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولاً * وَيَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعًا}(1)

((كساني كه پيش از آن به آنها دانش داده شده ، هنگامي كه (اين آيات) بر آنان خوانده شود سجده كنان به خاك مي افتند * و مي گويند : منزه است پروردگار ما ، كه وعده هايش به يقين انجام شدني است * آنها بي(اختيار) به زمين مي افتند و گريه مي كنند ; و (تلاوت اين آيات ،

همواره) بر خشوعشان مي افزايد .))

2 ـ {أُوْلَئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ مِن ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَمِن ذُرِّيَّةِ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْرَائِيلَ وَمِمَّنْ هَدَيْنَا وَاجْتَبَيْنَا إِذَا تُتْلَي عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمَن خَرُّوا سُجَّدًا وَبُكِيًّا}(2)

((آنها پيامبراني بودند كه خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود ، از فرزندان آدم و از كساني كه با نوح بر كشتي سوار كرديم ، و از دودمان ابراهيم و يعقوب ، و از كساني كه هدايت كرديم و برگزيديم . آنها كساني بودند كه وقتي آيات خداوند رحمان بر آنان خوانده مي شد به خاك مي افتادند ، در حالي كه سجده مي كردند و گريان بودند)) .

3 ـ پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله تشويق به گريه كرده است ، در روايتي وارد شده ، كه حضرت فرمود :

((چشمي كه از خشيت خداوند گريسته ، آتش را نخواهد ديد . هچنين چشمي كه در راه خدا شب را بيدار ماند)) .(3)

4 ـ همچنين از پيامبر صلي الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود :

((هيچ قطره اي در نزد خداوند محبوبتر از قطره خوني كه در راه خدا ريخته شود و قطرات اشكي كه از چشم انسان در نيمه شب از خشيت خداوند ريخته شود ، نيست )) (4)

از آنجا كه گريه مطلوب و محبوب خداوند است ، لذا مي بينيم كه پيامبران در مناسبت هاي گوناگون گريستند .

5 ـ حضرت آدم عليه السلام صد سال بر گناه خويش (ترك امر ارشادي)

گريست و بعد از آن ازحياي الهي هرگز سر خود را به سوي آسمان بلند نكرد .(5) گفته شده علت اين كه حضرت نوح عليه السلام نوح ناميدند ، بدين جهت بود كه زياد مي گريست .(6)

6 ـ اما نسبت به گريه حضرت داود عليه السلام : ((اگر گريه آن حضرت را با گريه اهل زمين ، جز حضرت آدم بسنجيم به اندازه آنان خواهد بود)) .(7)

7 ـ درباره گريه حضرت يحيي عليه السلام گفته شده است : ((كه بر اثر گريه جاي اشك بر دو گونه اش بود پدرش زكريا به او گفت : از خداوند درخواست كردم كه فرزندي به من عطا كند كه مايه روشني چشم من باشد . يحيي گفت : اي پدر! جبرئيل به من خبر داد كه بين بهشت و جهنم بياباني وجود كه جز گريه كننده آن را طي نمي كند)) (8)

بقیه مطالب در دانلود فایل می باشد .

برای داشتن فایل به صورت رایگان از طریق تماس با ما در ارتباط باشید.