سبّ و لعن در قرآن

پیشگفتار

شيعه از قديم متهم به سب و لعن صحابه بوده است و به خاطر همين تهمت، سختي ها و مشكلات فراواني بر آنها وارد شده و حتي محكوم به كفر شده اند.

همين موضوع باعث شده تا لعن و تلاعن در ميان مسلمانان مورد توجه قرار گرفته و اين سؤال دائماً مطرح مي شود كه حكم لعن از جهت شرعي و حكمت آن و ابعاد مختلف آن چگونه است؟

در اين جا سعي مي كنيم، مفهوم لعن را از جهت لغوي و حكم آن را در كتاب و سنت مورد بررسي قرار دهيم و موضع گيري پيروان خلفا و اهل بيت عليهم السلام را بيان نماييم تا به حقيقت مطلب پي ببريم و ببينيم كه آيا متهم كردن شيعه به سب و لعنِ تمام صحابه صحيح است يا خير؟

– مفهوم لعن و فرق آن با سبّ و شتم در لغت

راغب اصفهاني مي نويسد:

((لعن به معناي طرد كردن و دور كردن همراه با غضب است و اين از جانب خدا در آخرت براي عقوبت إعمال مي شود و در دنيا با قطع شدن رحمت و توفيق الهي محقق مي شود و لعن به معناي نفرين عليه ديگري است))(1)

طريحي مي نويسد:

((لعن به معناي دور كردن از رحمت است… رسم عرب ها بر اين بود كه اگر فردي از ميان ايشان گناهي مي كرد، او را از خود دور مي كردند و وي را طرد مي نمودند تا وبال او، آنها را فرا نگيرد و وقتي گفته مي شود: آنها لعن شدند، يعني طرد شدند…))(2)

ابن اثير در النهايه مي نويسد:

((اصل لعن به معناي مطرود شدن و دور شدن از خدا است و لعن مردم به معناي سب و نفرين عليه ديگري است)).(3)

جوهري نيز در كتاب صحاح همين را گفته است.

اين مفهومِ لغوي لعن است، امّا در مورد سبّ بايد گفت كه ابن اثير مي نويسد: ((سبّ همان شتم است)).(4)

جوهري(5)، طريحي(6) و ابن منظور(7) نيز همين را مي گويند و گويي كه سب و شتم را مترادف مي دانند; اما اصفهاني در مفردات مي نويسد:

((سبّ به معناي شتم شديد است)).(8) ((شتم)) در نظر طريحي اين است كه: ((چيزي را به نقص و عيب توصيف كني))(9)

و در نظر ابن منظور: ((كلام زشتي است كه در آن نسبت ناروا نيست))(10)

به صورت خلاصه مي توان گفت كه اگر لعن از جانب خدا باشد، معنايش طرد شدن از رحمت خدا است و اگر از جانب مردم باشد، معنايش دعا براي طرد است.

در نتيجه لعن غير از سبّ و شتم است كه به معناي به كار بردن الفاظ قبيح براي ذم و ايراد نقص و عيب است.

بقیه مطالب در دانلود فایل می باشد .

برای داشتن فایل به صورت رایگان از طریق تماس با ما در ارتباط باشید.